Gönenli Mehmet Efendi, Sultan Ahmet Camii’ne tayin edilince çevreyi incelemiş. Fakir ve düşkün kimseleri bulup alâkadar olmak istemiş. O civarda oturan âmâ (kör) bir kimse olduğunu öğrenince ziyaretine gitmiş. Selâm verip :

– Efendim ben Sultan Ahmet Camii’ne imam geldim. Hem sizi ziyaret etmek hem de üzerime düşen bir vazife varsa onu ifa etmek isterim, demiş.

Âmâ adam:

– Hoş geldiniz Hocaefendi.. Allah razı olsun, demiş.

Hocaefendi:

– Maaşınız falan var mı? diye sormuş.

– Hayır, yok, cevabını vermiş adam.

Hocaefendi:

– Peki, başka yerden geliriniz falan? demiş.

Âmâ adam:

– Hayır, herhangi bir gelirim yok! demiş.

– Peki, neyle geçiniyorsunuz, diye sorunca; âmâ adam öfkelenmiş:

– Bundan size ne efendi?

Bir de imamsınız.

Rızık kimden hoca?

Gidebilirsiniz!. diye terslemiş.

Hocaefendi çıkmak zorunda kalmış.

Lâkin o gece gözüne uyku girmemiş.

Ertesi gün sabah yine gitmiş ve kapıyı çalmış.

Âmâ adam içeriden:

– Kimsin? diye seslenmiş.

Hocaefendi:

– Dün kovduğun yüzsüz imam, cevabını vermiş.

Âmâ adam kapıyı açmış:

–Gene neye geldin? diye söylenmiş.

Hocaefendi:

–Hiç efendim, ziyaretinize geldim. Beni bin defa kovsanız da yine geleceğim demiş.

Âmâ adam:

– Adın ne senin? demiş.

Hocaefendi:

– Adım Mehmet Öğütçü, efendim. Gönenli Hoca diye tanırlar beni, diye karşılık vermiş.

Âmâ adam bunu duyunca:

– Buyur gir içeri, konuşalım, diyerek içeriye buyur etmiş.

Hocaefendi içeri girince âmâ adam:

– Kusura bakma hoca, dün kalbini kırdım.

Hakkını helâl et, demiş.

Hocaefendi:

– Estağfirullah efendim. Sizin gözleriniz görmez, kimsenin yardımına ihtiyaç duymuyorsunuz bu nasıl oluyor.

Sırrınız nedir, meraktayım. deyince

Âma adam :

– Benim sırrım şu Hocaefendi.

Ben her gün kuşluk namazını kıldıktan sonra ;

“Ya Rabbi! Kuşluk senindir, güzellik senindir, nimet ve her şey senindir.

Eğer rızkım gökte ise, yere indir.

Yerde ise, çıkar.

Uzakta ise, yaklaştır.

Haram ise, helâl et.

Dar ise, genişlet ve elime ilet.” diye dua ederim.

Sonra ellerimi yüzüme sürer sürmez, biri gelir sağ dizime vurur. “Aç elini!” der.

O günkü ihtiyacımı verir gider. Kuşluk namazı kıldığım her gün bu böyle devam eder.

Aynı zat bugün de geldi ve sağ dizime vurarak benim kısmetimi verdikten sonra, sol dizime vurarak, “Bunu da Gönenli Mehmet Efendi’ye ver.” dedi.

Al kısmetini!…

Bu sözlerin duyan, Büyük âlim, fakirlerin ve talebelerin mânevî babası Gönenli Hocaefendi “İlâhî ya Rabbi! Hikmetinden sual olunmaz.” diyerek içli içli ağlamaya başlamış..!

Hocaefendi bu hatırasını naklederken şunu ifade etmiştir :

“O âmâ adamdan bu mübarek kısmeti aldıktan sonra ömrü hayatımda hiç darlık ve sıkıntı çekmedim.

Ben hep acınacak insanları gezerdim..

Meğer acınacak o insan benmişim..''